खाईन तर तुपाशी...

कुळथाच्या पिठल्यावर चकार शब्दही न काढता त्याला न्याय देण्यासाठीच तोंड उघडणं हाच त्याचा योग्य तो सन्मान असेल , अशी कबुली देऊन मगच मी त्याबद्दल चार शब्द बोलणार आहे. दुपारच्या जेवणाला , पाहुण्यांची सरबराई करण्याकरता , खास मेजवानीकरता करण्याचा हा पदार्थ नव्हे. घरचीच माणसं असताना , प्रचंड दमणूक झालेली असताना , पण भूकही तितकीच लागलेली असताना , ' आता आपल्याला पिठलंभात मिळणारे बरं का , सोस थोडं ' असं गाजर स्वतःला दाखवत रात्रीच्या जेवणासाठी रांधायचा नि चापायचा हा पदार्थ आहे. तो दिसायला आकर्षक नाही. काळसर-तपकिरी जाड द्राव. लोखंडाच्या खोल तव्यात वा ॲल्युमिनियमच्या जाड बुडाच्या कढईत रांधायचा.   नीट मंद आचेवर खमंग भाजून , भरडून , पाखडून दळलेल्या कुळथाचं पीठ विनासायास मिळण्याइतके नि ते राखण्याइतके भाग्यवान नि धोरणी तुम्ही असाल , तर तुमच्याकडे ती हाताला रेशमी लागणारी गुलबट रंगाची पिठी असते. त्यात घालायला रसरशीत आमसुलं असतात. आणि मुख्य म्हणजे लसूण असते. ठेचून   फोडणीत लाल केलेली लसूण , सुकी मिरची , वरून पाण्यात आमसुलं नि मग कालवून ओतलेलं पीठ. रटरटू द्यायचं. वरून ओलं खोबरं आणि कोथिंबीर म्हणजे च